ความคิดเห็นที่ 2 กับเพลงในการละเล่นของเด็กไทย ปริศนาคำทาย สำนวนไทย คำพังเพย สุภาษิต บทร้อยกรอง บทเพลง ทั้ง สัมผัสสระ และสัมผัสอักษร (สัมผัสพยัญชนะ) สัมผัสสระ คือ คำที่ใช้สระตัวเดียวกัน ถ้ามีตัวสะกดต้องใช้ตัวสะกดตัวเดียวกันด้วย เช่น มอง ปอง รอง สัมผัสอักษร คือคำที่ใช้อักษรตัวเดียวกัน ถ้ามีตัวสะกด ใช้ตัวสะกดต่างกันได้ ตัวอย่างการใช้สัมผัสสระ การละเล่น จ้ำจี้มะเขือเปราะ กะเทาะหน้าแว่น พายเรือกแอ่น... ปริศนาคำทาย อะไรเอ่ย สี่ตีนเดินมา หลังคามุงกระเบื้อง สำนวนไทย ชักน้ำเข้าลึก ชักศึกเข้าบ้าน คำพังเพย คบคนให้ดูหน้า ซื้อผ้าให้ดูเนื้อ สุภาษิต ปลูกไมตรีอย่ารู้ร้าง สร้างกุศลอย่ารู้โรย บทร้อยกรอง จำขึ้นใจในวิชาดีกว่าจด จำไม่หมดจดไว้ดูเป็นครูสอน จดและจำทำวิชาให้ถาวร เป็นอาภรณ์เกียรติคุณนุกูลกาล ( กลอนสุภาพหรือกลอนแปด บทเพลง โอ้ละหนอดวงเดือนเอย พี่มาเว้ารักเจ้าสาวคำดวง โอ้ดึกแล้วหนอพี่ขอลาล่วง อกพี่เป็นห่วงรักเจ้าดวงเดือนเอย ๕. ภาษาไทยใช้ลักษณนาม ลักษณนามในภาษาไทยถือเป็นเอกลักษณ์ของชาติไทย ที่ภาษาอื่นไม่มีใช้ จึงนับว่าเป็นความช่างคิดของคนไทยที่ใช้คำลักษณนามที่สามารถบอกลักษณะของสิ่งของนั้น ๆ ได้ เช่น ข่าว ใช้ลักษณนามว่า กระแส ยา ใช้ลักษณนามว่า ขนาน กาพย์ กลอน คำประพันธ์ คาถา บทความ ใช้ลักษณนามว่า บท พร ภัย เหตุผล ใช้ลักษณนามว่า ประการ ปี่ ขลุ่ย ใช้ลักษณนามว่า เลา ทัพ ทหาร ใช้ลักษณนามว่า กอง จาก พลุ ปลาย่าง ลูกปืน ใช้ลักษรนามว่า ตับ เชือก ลวด สายไฟฟ้า ใช้ลักษณนามว่า ขด ๖. ภาษาไทยเป็นภาษามีระดับ คนไทยมีนิสัยประจำชาติที่แตกต่างจากชาติอื่น คือ การมีสัมมาคารวะ ยกย่องให้เกียรติ อ่อนน้อมถ่อมตน ด้วยเหตุนี้การใช้ภาษาจึงมีความแตกต่างกันในแต่ละระดับของชนชั้น เช่น พระมหากษัตริย์ เชื้อพระวงศ์ ใช้ว่า เสวย พระภิกษุ ใช้ว่า ฉัน บุคคลระดับสูง ผู้มีการศึกษา ใช้ว่า รับประทาน บุคคลระดับกลาง บุคคลทั่วไป ใช้ว่า กิน บุคคลระดับต่ำ ชนชั้นกรรมกร ใช้ว่า ยัด แดก ฯลฯ ในการนำภาษาไปใช้แต่ละโอกาส หรือสถานการณ์จะแตกต่างกันไป เช่น ภาษาพูดธรรมดา ใช้คำว่า บอก เล่า ภาษาพูดที่สุภาพ ใช้คำว่า แจ้ง กล่าว ภาษาเขียน ใช้คำว่า เรียน ชี้แจง แสดง ตัวอย่างที่ยกมาเป็นแสดงนี้ แสดงให้เห็นภูมิปัญญาทางภาษาของคนไทยในการคิดค้นถ้อยคำขึ้นใช้ให้มีความแตกต่างกันตามบริบทของการใช้คำ และตามความเหมาะสมกับสภาพสังคมไทย ๗. ภาษาไทยมีการผวนคำ การผวนคำ เป็นการนำคำมาสับที่ สับเสียง เพื่อให้เกิดความหมายใหม่ หรืออาจไม่มีความหมายเลย แต่แสดงถึงความมีอารมณ์ขัน และความสนุกของคนไทย.ในการสร้างสรรค์คำใหม่เท่านั้น คำผวนบางคำเมื่อสับที่ สับเสียงแล้ว อาจมีความหมายไปในทางที่หยาบโลน หรือส่อเจตนาในทางเพศ แต่ถือว่าเป็นการเล่นคำเพื่อความสนุกสนานในหมู่คนใกล้ชิด คำผวนนี้ไม่ควรนำมาใช้ในที่สาธารณชน เช่น บันได ผวนว่า ไบดัน ตีนแตก ผวนว่า แดกตีน หมีมา ผวนว่า หมามีสวัสดี ผวนว่า สวีดัด ฯลฯ ๘. ภูมิปัญญาไทยในบทประพันธ์ คนไทยเป็นคนเจ้าบทเจ้ากลอน ชอบเรียงร้อยถ้อยคำให้เกิดเสียงไพเราะ เป็นคำประพันธ์ประเภทร้อยแก้วและร้อยกรอง ซึ่งแสดงถึงภูมิปัญญาไทยอันยอดเยี่ยมในการใช้ถ้อยคำ เช่น คำประพันธ์ต่อไปนี้ บ้านสร้างน้ำทุ่งสว่างขึ้นอีกครั้งเมื่อเกือบจะใกล้ยามสี่ พระจันทร์ครึ่งดวงหลังฝนเหือดมีสีแดงปน จึงเจือแสงเข้มขึ้นกว่าธรรมดา หยาดน้ำค้างซึ่งค้างบนปลายไม้และหญ้าวาววับจับนัยน์ตา เป็นประกายดูประหนึ่งท้องทุ่งดาษด้วยเพชร... (ยาขอบ) เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า มิหวังกระทั่งฟากฟ้า ซบหน้าติดดินกินทราย จะเจ็บจำไปถึงปรโลก ฤๅรอยโศกรู้ร้างจางหาย จะเกิดกี่ชาติมาตรมตาย อย่าหมายว่าจะให้หัวใจ (อังคาร กัลยาณพงศ์) เอกสารอ้างอิง แก้วกานต์ ภูมิศรีแก้ว ๒๕๔๕ ภาษาไทยเพื่ออาชีพ ๑ กรุงเทพฯ ประสานมิตร ประพนธ์ เรืองณรงค์ และ เสาวลักษณ์ อนันตศานต์ ๒๕๔๕ ภูมิปัญญาทางภาษา กรุงเทพฯ ไทยวัฒนาพานิช สวนิต ยมาภัย คนกับภาษา สารสถาบันภาษาไทย ๒ (เมษายน มิถุนายน ๒๕๓๘) หน้า ๒๙ สุภัค มหาวรากร ๒๕๔๖ ภาษาไทยเพื่ออาชีพ ๑ กรุงเทพฯ บริษัท เอมพันธ์ จำกัด |